Chronisch positief…

Chronisch positief…

Kan dat? Altijd maar positief zijn? Nope! Zonder negatief geen positief, zonder donker geen licht… We kennen allemaal de clichés lijkt me. Afgelopen weekend was dit wel het thema van het congres de NVLE, een uitspraak van ‘Loesje’: ‘chronisch ziek zijn, vraagt om chronisch optimisme’. Best een pittige uitspraak lijkt me als je dat hoort als chronisch zieke. Echter, die dag werd het tegendeel bewezen. Het was een mooi programma met diverse reumatologen die vertelden over alle medische ontwikkelingen op het gebied van sclerodermie en mctd. Ook waren er hele bijzondere ervaringsverhalen van mensen die vertelden hoe zij dagelijks met hun ziekte omgaan. Wat opviel was de positiviteit die ze uitstraalden. Vooral kijkend naar wat ze nog wel kunnen en ja… ook mogen ze van zichzelf ‘slechte periodes’ hebben. Hoe fijn is dat?

Zussen

Dan zit ik daar in de zaal te luisteren tot ik ‘op’ mag om over mijn ervaringen en inzichten als ondernemer te vertellen, en als zus… want ook één van mijn zussen heeft sclerodermie. Normaliter vertel ik vaak over het innemen van je positie binnen je organisatie. Hoe word je je bewust van je positie en hoe kan je dan in beweging komen om in de positie te komen die bij je past? Welke kernkwaliteiten kan je dan inzetten? Wat zijn eigenlijk mijn kernkwaliteiten? En op deze dag… keek ik naar een zaal vol chronisch zieke mensen en hun gezinsleden. Ik heb dan ook de keuze gemaakt om de nadruk te leggen over het veranderen van posities binnen een gezin. Wat was er voor mij veranderd toen mijn zus ziek werd? Wat zag ik bij haar gebeuren? Hoe ga ik om met mijn schuldgevoel dat ik maar wil groeien als mens, met mijn bedrijf en dat ik zie dat mijn zus in haar loopbaan andere stappen heeft moeten zetten dan ze een aantal jaren geleden, voor ogen had? Door mijn eigen aannames zag ik niet dat mijn zus altijd met mij meegroeit en blij/verdrietig is wanneer ik dat ben.

Inspiratiesessie

Terwijl ik me voorbereid op mijn inspiratiesessie, heb ik tijd genomen om na te denken over de positie die mijn zus inneemt in mijn leven. Ze heeft een pittige studie gedaan die ze niet daadwerkelijk (meer) kon omzetten in een functie die daarbij hoort maar wat doet ze allemaal wel? Ze is creatief en kan ontzettend goed schrijven (jaja, dat boek gaat er echt nog wel van komen hoor). Wanneer ik bijvoorbeeld vastloop in mijn creatieve processen, bel ik haar! ‘Geef me even de tijd’ hoor ik dan, en vervolgens komen de appjes 1 voor 1 binnen met ideeën en namen voor bijvoorbeeld producten of diensten. Ook al gaat het soms minder goed met haar (die stomme Nederlandse winters ook) dan is ze er altijd voor mij! Zij geeft zelf wel aan of ze iets aan kan of niet, dusssss…

In positie!

Wat ik inmiddels heb geleerd? Ja, mijn zus heeft een chronische (irritante) ziekte maar daarmee wil ze niet de hele tijd geconfronteerd worden en nee, ik ben niet de oudste dus ik mag wel voor haar zorgen maar moet wel mijn plek kennen ;-). Zij zet mij dan even weer in de positie waarvan zij vindt dat ik die heb, de jongere zus dus, ahum. Maar ik mag dan nog wel 1x op dit podium zeggen dat ik reuzetrots ben op mijn big sis die moet dealen met sclerodermie en intussen haar eigen positie meer dan heeft bepaald, met chronisch optimisme, dansend op de muziek van haar eigen leven!